ගයිලාර් මැදුරේ සිත්තරාවිය

‘‘ඔබ තාම පමා නෑ, දැන් පවා ඔබට කෙළින්ම ආපසු හැරී යා හැකියි.’’ දුම්රිය බ‍්‍රාන්ච් ලයින් දුම්රිය පොළ වෙත පැමිණෙමින් තිබියදී ද මම මට ම කියා ගනිමින් සිටියෙමි.
පසු ගිය රාත‍්‍රිය වන විටත්, මම ප‍්‍රංශයේ චැනල් දුම්රිය පොළ හරහා ගමන් කොට, මුුළු දිනය පුරා ගමනේ යෙදෙමින් සිටියෙමි. ඒ වන තුරුත් මම මගේ ධෛර්යය එක් තැන් කර ගනිමින්, මා බොළඳ ගැහැනු ළමයකු නොව, යමක් කිරීමට අදිටන් කර ගෙන, එය තව දුරටත් පවත්වා ගෙන යාමට තීරණයක් ගත්, බුද්ධිමත් ගැහැනියක බව මට ම සහතික කර ගනිමින් සිටියෙමි.
මා මාළිගාව වෙත ළඟා වූ විට කුමක් සිදු වන්නේද යන්න රඳා පවතිනු ඇත්තේ අන් අය මත වන අතර; මා මට ම පොරොන්දු වූයේ ඔවුන් මා ප‍්‍රතික්‍ෂේප කළා වුව ද, මගේ අනාගතය කුමක් වනු ඇති ද යන්න ගැන තැවුල් සහගත ලෙස බලාපොරොත්තු කඩ කර ගත් බව, ඔවුන්ගෙන් සඟවා ගැනීමට හා අභිමානවත් ලෙස ක‍්‍රියා කරන්නට මෙන් ම, එම සංත‍්‍රාසයට මුහුණ දෙන්නටය. මෙම කටයුත්ත මට කොතරම් වටින්නේ ද යන්න කිසිවකු දැන සිටිය යුතු නැත.
මගේ පෙනුම ගැන-ජීවිතේ ප‍්‍රථම වරට-මට දැනුණේ ප‍්‍රසාදයකි. මා හැඳ සිටි දුම් පැහැති සංචාරක කබාය හා එම පාටින් ම යුතු ෆෙල්ට් රෙද්දෙන් කළ හිස් වැස්ම ගිනිය හැක්කේ, ප‍්‍රයෝජනවත් යමක් ලෙස මිස අලංකාර, සිත් ඇද ගන්නා ඇඳුමක් ලෙස නොවූ අතර, මුළු රැුය පුරා කළ සංචාරය නිසා ඉන් මගේ සැබෑ වයස වන අවුරුදු විසි අටක් යන්න පැහැදිලිව දිස් විණි. මා අවිවාහක වූ අතර මා දෙසට යොමු වූ අනුකම්පා සහගත බැලූම් සමඟ මට නිතර අසන්නට ලැබුණේ ‘විවාහය ප‍්‍රමාද වූ කන්‍යාවක්’ ‘තාමත් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්නා’, යන යෙදුම්ය. මගේ විසි තුන් වන උපන් දිනයෙහි සිට ම, ගැහැනියකගේ පැවැත්මෙහි මූලික අරමුණ විය යුත්තේ පිරිමියකු වෙත කැපවීම හා ඔහුට සේවය කිරීම, යන පුරුෂරූපී කල්පිතය කෙරෙහි මට වූයේ අවුලකි. මා අධිෂ්ඨාන කොට ගෙන සිටියේ මෙය අසත්‍යයක් බව පෙන්වීමට මෙන් ම; මා විශ්වාස කළේ මා මේ කරමින් සිටින්නේ එය බවයි. ජීවිතයේ තවත් බොහෝ රසවත් දේ තිබිය හැක. මා මගේ සිත සනහමින් සිටියේ මා එවැන්නක් සොයා ගෙන ඇති බව කියමිනි.
දුම්රියේ වේගය අඩු විණි. පෙනෙන්නට සිටි අනෙක් එක ම මඟියා වූයේ එක් අතක් යට බිත්තර කූඩයක් ද අනෙක් අතේ කිකිළියක් ද සිර කර ගත් ගෙවිලියකි.
මම මගේ ගමන් මලූ පිටතට ගතිමි. එහි ගමන් මළු කිහිපයක් ම වූ අතර ඒවා තුළ අඩංගු වූයේ මා සන්තක සියලූ දෙයයි. මගේ කුඩා ඇඳුම් බහාලූම හා මගේ වැඩ සඳහා අවැසි වූ උපකරණයි.
එහි සිටි එක ම පෝටර්වරයා මාර්ග බාධකය අසල සිටගෙන සිටියේය.
‘‘සුබ උදෑසනක් නෝනා!’’ ඔහු කියමින් සිටියේය. ‘‘ඉක්මන් නොකළොත් ඔබ එහාට යන්න කළින් ම ළමයා ලැබේවි. මට ආරංචි වුණා ඔබේ මේරිට විළිරුදාව හැදුණේ දැන් පැය තුනකටත් කලින් කියලා. වින්නඹු අම්මා එහේ ගියා.’’
‘‘මේ සැරේවත් කොල්ලෙක් වෙන්න කියලා දෙයියන්ගෙ න් ඉල්ලන්න. හැම සැරේම කෙල්ලො. ආශිර්වාද ලත් දෙවියන් වහන්සේ මොනවා කරනවාද…’’ ගැහැනිය කීවාය. පෝටර්වරයා වැඩි උනන්දුවක් දැක්වූයේ ලැබෙන්නට සිටි දරුවා ගැන නොව, මා සම්බන්ධයෙනි. මට එය තේරුණේ කතා කරන අතර වාරයේ දී ඔහු මා දෙස බලමින් සිටි බැවිනි.
ඒ වන විට මගේ ගමන් මලූ කිහිපය මා පසෙක වූ බැවින් ඔහු පියවරක් ඉදිරියට ගෙන, දුම්රිය ඇගේ සංචාරය පිටත් කර හැරීම සඳහා ඔහුගේ නළාව හැඬවූයේය. ඒ අතර මහලූ මිනිසකු ඉක්මන් ගමනින් දුම්රිය වේදිකාව දෙසට ඇවිදගෙන ආවේය.
‘‘හේයි ජෝසප්!’’ සුබ පැතූ පෝටර්වරයා, ඔහුට හිසින් මා පෙන්වීය.
ජෝසප් මා දෙස බලා හිස දෙපසට වනා, ‘‘නෑ, මහත්තයෙක්.’’ යැයි කීය.
‘‘ඔබ ආවේ ගයිලාර් මන්දිරයෙන් ද?’’ මා ඇසුවේ මා ළමා කළ සිට ම ව්‍යක්ත ලෙස හැසිර වූ ප‍්‍රංශ බසිනි. මගේ මව ප‍්‍රංශ කාන්තාවක් වූ අතර, පියා ඉදිරියේ දී අප ප‍්‍රංශ බසින් කතා නොකළ නමුත් තනි වූ හැම විට ම අප සංවාදයේ යෙදුණේ එබසිනි.