ඒක රහසක්

ඒ වන විට, මගේ දියණියන් දෙදෙනාට වයස අවුරුදු හතරක් හා අවුරුද්දක් විය.

මම ඔවුන්ව දමන්නට තීරණය කළෙමි.

මගේ සිතිවිලි කෙමෙන් හැඩ ගැසෙමින් තිබුණු භාෂාවක් විය. එය අකුරු රහිත භාෂාවකි. එහෙත් එක දෙයක් පමණක් පැහැදිළිය. මා කැරොලිනාවත් ඇමීවත් දැමිය යුතුමය. ඇමීව මුහුදු ජලයට ඔබාගෙන අල්ලාගෙන සිටීමත්, සීතල මුහුදු දිය වෙත මා සමගම ඇවිදගෙන යන්නට කැරොලිනාව පොළඹවා ගැනීමත් කොතරම් අසීරු වනු ඇතිද..

ඇමී මුල් වතාවට “අම්මා” යන වචනය කීවේ මීට මාස දෙකකට පෙරය. මීට සති දෙකකට පෙර, කැරොලිනා පළමු වතාවට වැඩිහිටියන්ගේ වැසිකිළිය පාවිච්චි කර වතුර ගසන්නට ඉගෙන ගත්තාය. ඔවුන් මේ ලබන අලුත් අත්දැකීම් ගැන, කෙමෙන් ඉහලට ඇරෙන වේදිකා තිරය ගැන, ළමා විය නමින් ඔවුන් අත්දකින්නට යන හදවත නවතන සුළු බිහිසුණු චාරිකාව ගැන අවබෝධ කරගන්නට මම වෑයම් කළෙමි.

ඇමී දෙස බලාගෙන, ඇගේ කැරළි හිසකෙස් දෙස, දීප්තිමත් දෑස් දෙස, තවමත් තොටිල්ලට පයින් ගසන ඇගේ සුරතල් දෙපා දෙස බලාගෙන ඇයට තබන්නට මට පුළුවන් වේවිද.? කැරොලිනාගේ පුංචි පා ඇගිළි, ඇගේ අවුල් වුණු කළු හිසකෙස් දෙස බලාගෙන ඇයට තබන්නට හැකිද.? ඒ පුංචි සිරුරු දෙක.. ඔවුන්ගේ ආදරණීය සිරුරු මා හැදුවේ මගේම සිරුර තුළය.
ඒත්,

මගේ කෙල්ලන් දෙදෙනා සිටින්නේ ලොකු අනතුරකය.
ප්‍රශ්නය,

ඒ කුමක්දැයි මා නොදැන සිටීමය. මා දැන උන්නේ ඒ බිහිසුණු තර්ජනය ලැව් ගින්නක් මෙන් වේගයෙන් ඔවුන් දෙදෙනා දෙසට ඇදී එමින් තිබෙන බව පමණය. මා දැන උන්නේ මා මගේ දියණියන් දෙදෙනාව ආරක්ෂා කරගත යුතු බව පමණකි. ඔවුන් දෙදෙනාව ආරක්ෂා කර ගැනීම මගේ හුස්මටත් වඩා වැදගත් බව පමණකි.

ඉතින් එහෙනම්……….

ඒක රහසක්..!